ترنم آغاز

و این خزان ناتمام
ایستاده در غروب سپیده دم
در قوس پلک های آبشار 
نه صفر
نه یک

تنها رد پایی از من
در تنگنای درّه ی نیستی
لغزان در یلدای گیسوان روسپیان
که بند ناف من است

می ترسم
که برگ های ریخته
برف را نبینند

۹۹/۹/۹

در انحنای زمان.    میان دیده و دل

فاصله های تاریک.     جاری در  سکوت

سمت سنگ ریزه های صبور.        سمت روشن روح

در دره های هول.        که می آمدی

از باره های شرق.    از چالش سیاه چاله ها

سبکبار گذشتیم.    با بامداد نخستین

۲۹ آذر ۱۳۹۹